Słowo „leasing” wywodzi się z angielskiego słowa „to lease”, które oznacza wziąć (oddać) w dzierżawę. Należy jednak rozróżnić oba wyrazy ponieważ „lease” oznacza umowę, w której w zamian za czynsz dobro jest przekazywane osobie na czas określony, natomiast „leasing” to transakcja obejmowania w użytkowanie przedmiotu umowy, czyli innymi słowy przydzielenie posiadania nieruchomości bądź ruchomości pod dzierżawę. Słownik Wyrazów Obcych PWN definiuje „leasing” (czyt. lizing) jako wyrażenie ekonomiczne, które oznacza „formę dzierżawy maszyn, urządzeń, środków transportu, a także nieruchomości, polegającą na ich odpłatnym użytkowaniu z prawem wykupu po upływie określonego terminu”. Podobne definicje przedstawiają także inne słowniki języka polskiego lub encyklopedie.
Umowa leasingu ma charakter cywilnoprawny i zawiera w sobie elementy: dzierżawy (prawo do użytkowania i pobierania pożytków), najmu (prawo do użytkowania rzeczy) oraz transakcji kredytowej kupna – sprzedaży na raty (przejęcie przedmiotu zawartego w umowie leasingu na własność po zakończeniu okresu podstawowego).
Umowa taka zawierana jest między dwoma stronami: leasingodawcą (czyli finansującym), którym zazwyczaj jest firma zajmująca się zawodowo leasingiem jako działalnością gospodarczą, oraz leasingobiorcą (czyli korzystającym), którym zazwyczaj jest podmiot gospodarczy, organizacyjny lub konsument. Leasingodawca jest stroną która nabywa przedmiot leasingu na własność a następnej kolejności oddaje ten przedmiot w odpłatne użytkowanie innemu podmiotowi (leasingobiorcy) na z góry określony czas. Leasingobiorca użytkuje lub użytkuje i pobiera pożytki z przedmiotu leasingu na warunkach określonych w umowie.
Metoda leasingu jest niezmiernie istotna dla leasingobiorcy, gdyż ma znaczący wpływ na zwiększenie płynności jego środków obrotowych, co spowodowane jest finansowaniem ze środków obcych inwestycji realizowanych tą metodą. Dzięki temu pozostałe środki można przeznaczyć na inne cele bądź inne inwestycje.
